Annie Ernaux ve Eric Vuillard, çok sık unutulan bir yazara olan tutkularını paylaşıyorlar: "Louis Guilloux, "Lagarde & Michard"da bile yok..."
Röportaj: 2022 Nobel Ödülü sahibi ve 2017 Prix Goncourt sahibi hiç tanışmadılar. Ancak ikisi de haksız yere unutulmuş bir yazara karşı aynı tutkuyu paylaşıyorlar ve ikisi de bu yazar için önsöz yazmışlar. Özel sohbet
Daha ileri gitmek için
Büyük keşifler yapmak için asla geç değildir. Annie Ernaux, Eric Vuillard'ın iyi tavsiyesi üzerine Louis Guilloux'yu (1899-1980) okuduğunda "büyülenmişti." Gide, Aragon ve Malraux tarafından alkışlanan bir Breton ayakkabıcısının oğlunda; her zaman geldiği insanlara sadık kalan Albert Camus'nün bu büyük dostunda ; Paris salonlarında şan peşinde koşmaktansa İspanyol mültecileri kurtarmayı tercih eden bu hümanist asi kişide bir tür edebi kuzen buldu. "La Place"in yazarı, çok az yazmış olmasına rağmen, haksız yere göz ardı edilen bu romancının son kitabına dikkat çekici bir önsöz yazmaya karar verdi: karısının onu terk etmiş olabileceğini yavaş yavaş fark eden yaşlı bir adamın monologu olan dokunaklı "Coco perdu" (1978). Eric Vuillard, uzun zamandır hayran olduğu Guilloux'nun bir başka geç dönem şaheserinin önsözünü yazdı: sürükleyici "OK, Joe!" (1976) Kurtuluş'ta tercüman olarak yaşadığı deneyimi anlatıyor.
Edebiyat tarihi böyle bir yazarı nasıl ve neden ihmal etmiş olabilir? 2022 Nobel Ödülü sahibi ve 2017 Prix Goncourt sahibi bu gizemi henüz düşünmeyi bitirmedi. Ancak son yıllarda birbirlerini çokça okumuş, yazmış ve aramış olsalar da birbirlerini tanımıyorlardı. Bir bahar Cuma günü, Annie Ernaux'nun yaşadığı Cergy'deki huzurlu evde, onları ortak tutkuları etrafında bir araya getirmenin zamanı gelmişti. Birbirlerini anmak için asla geç değildir...
Makale abonelere özeldir.
Giriş yapmakDaha fazlasını okumak ister misiniz?
Tüm makalelerimiz €1'dan başlayan fiyatlarla
Veya
Le Nouvel Observateur
